Wszystko zaczęło się na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku, gdy Telewizja Polska rozpoczęła emisję wykładów z matematyki z zakresu szkoły średniej pod nazwą Telewizyjny Kurs Przygotowawczy z Matematyki w ramach szerszego programu Politechnika TV. Wykłady emitowano, aż do czerwca 1976 r. W pięcioletnim okresie trwania kursu telewizyjnego słuchacze nadesłali łącznie ponad 58 tys. prac, z czego zespół wrocławski skonsultował ponad 22 tys. W ostatnim roku otrzymano blisko 16 tys. prac (ponad 7 tys. na PWr). 

Pomysł zorganizowania kursu pojawił się na styku ówczesnego Ministerstwa Oświaty i Szkolnictwa Wyższego i warszawskich środowisk akademickich, jako odpowiedź na pogarszający się poziom przygotowania maturzystów do studiów w zakresie przedmiotów ścisłych: matematyki oraz fizyki. Wykłady prowadzili najlepsi dydaktycy z polskich uczelni wyższych,  z Politechniki Wrocławskiej wykłady z matematyki realizowali m.in. doc. Zbigniew Romanowicz czy doc. Halina Łopuszańska. Od roku szkolnego 1971/1972 Kurs Przygotowawczy uzupełniono serią comiesięcznych prac kontrolnych składających się z 8 zadań. Tematy zadań publikowały gazety: Trybuna Ludu, Sztandar Młodych i Życie Warszawy, później także Gazeta Robotnicza. Słuchacze kursu byli zobowiązani przygotować i przesłać pisemne rozwiązania ogłaszanych zadań. Ich poprawą zajmowały się dwa zespoły matematyków, doświadczonych nauczycieli akademickich: jeden na Politechnice Warszawskiej pod kierownictwem prof. Wojciecha Żakowskiego, a drugi na Politechnice Wrocławskiej początkowo pod kierunkiem doc. Tadeusza Huskowskiego, a od 1975/1976 dra Tomasza Jastrzębskiego.

Od roku szkolnego 1976/1977 Ministerstwo Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (później MEN) kontynuowało finansowanie kursu pod nową nazwą Korespondencyjny Kurs Przygotowawczy z Matematyki ograniczając się tylko do prac kontrolnych konsultowanych przez istniejące już zespoły na Politechnice Warszawskiej i Politechnice Wrocławskiej. Całością kierował prof. Żakowski. Dużą wagę przywiązywał on do właściwego doboru zadań do prac kontrolnych, w szczególności z geometrii. Wykorzystywał tematy egzaminów wstępnych na PW i PWr, ale pojawiło się też wiele nowych, ciekawych i kształcących zadań. Ich celem było nie tylko przygotowanie do egzaminów, ale także pomoc w płynnym przejściu od szkoły średniej do studiowania matematyki wyższej na różnych kierunkach. Taka formuła przetrwała do czerwca 1992 r.

W tym okresie ukształtował się styl funkcjonowania kursu i pracy zespołów konsultujących. Oceniana była nie tylko poprawność, kompletność czy metoda rozwiązań, ale także szeroko rozumiana kultura rozwiązań obejmująca uzasadnienia, komentarze, rysunki, estetykę i elegancję a nawet poprawność języka i ortografię. Duża w tym zasługa dra Jastrzębskiego. Nadsyłane prace odznaczały się wysokim poziomem, średnio ok. 70% punktów. Przeciętnie konsultowano 8 tys. prac rocznie z czego zespół wrocławski 3 tys.; w ciągu 17 lat łącznie 130 tys. prac, w tym 48 tys. PWr. Ocenia się, że liczba rozwiązujących ogłaszane zadania była kilkakrotnie większa od liczby nadsyłanych prac. Środowiska szkolne wysoko oceniały tę formę wspomagania nauczania. Potwierdzały to liczne podziękowania indywidualne i zbiorowe, także ze strony dyrekcji szkół. Wyrazem pozytywnego odbioru kursu były dość często dołączane do prac kartki z życzeniami świątecznymi. Wielu uczniów z małych miejscowości z dala od miast akademickich, zachęconych dobrymi wynikami osiąganymi w kursie, decydowało się na podjęcie studiów na PW czy PWr. Często zasilali później kadrę uczelni, nierzadko jako profesorowie. Bywało też, że swoje rozwiązania nadsyłali nauczyciele. Oczywiście, były łatwo rozpoznawalne nie tylko z powodu ich znacznie wyższego poziomu. Konsultowano je szczególnie starannie, traktując jako wzajemną koleżeńską pomoc.

W roku 1999  Politechnika Warszawska wycofała się z dalszego finansowania zespołu warszawskiego, w tej sytuacji Politechnika Wrocłwska podjęła się samodzielnie dalszego prowadzenia kursu. Została utrzymana dotychczasowa formuła, zmieniono tylko nazwę na Korespondencyjny Kurs z Matematyki. Kierownikiem został prof. Tadeusz Inglot. Tematy nadal publikowała prasa codzienna, utworzono stronę internetową kursu, z której korzystała większość słuchaczy. Wszystkie tematy prac kontrolnych począwszy od roku 1999/2000 są nadal na niej dostępne. W latach 1999–2004 konsultowano przeciętnie 4.5 tys. prac rocznie (łącznie 22.5 tys.). Należy jednak pamiętać, że w tych latach matematyka nie była obowiązkowa na maturze, a uczelnie nie organizowały obowiązkowych egzaminów wstępnych.

Zmiana systemu nauczania matematyki w szkołach średnich, systemu egzaminów maturalnych i zasad rekrutacji na uczelnie wyższe wymagała dostosowania kursu do nowej sytuacji. Od roku szkolnego 2004/05 tematy prac kontrolnych były ogłaszane w dwóch wersjach, 6 zadań z poziomu podstawowego i 6 zadań z poziomu rozszerzonego. W okresie 2006/07–2014/15 kursem kierowała dr Liliana Janicka, a od roku 2015/16 do chwili obecnej dr hab. Paweł Sztonyk. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej wydała trzy tomy zbioru zadań z kursu z lat 1999–2014, a w przygotowaniu jest kolejny tom zadań z lat 2015-2020.

Więcej o historii  Kursu możesz dowiedzieć się z tekstu przygotowanego przez prof. Tadeusza Inglota.